Oh this is Africa!

Ik ben nog nooit zo ver van de beschaafde wereld geweest als hier in Kameroen, jeetje wat is het hier onderontwikkeld in vergelijking met Nederland. Ik val hier dagelijks van de ene verbazing in de andere. Ik zal proberen mijn avonturen zo chronologisch mogelijk proberen op te schrijven, maar dat is lastig want de gemiddelde Kameroenees is niet chronologisch in mijn optiek.

Eerst zal ik beschreven waarom ik ben afgevlogen naar een land waar bijna geen andere toeristen naartoe gaan. Dit heeft alles te maken met mijn moeder die hier vrijwilligerswerk doet..

Ze werkt hier als psychiatrisch verpleegkundige in een ‘mental-clinic’, hier traint ze de staff, begeleidt en helpt ze patiënten en viert haar sabbatical. Ze heeft tegen de directeur van de clinic verteld dat één van haar dochters diëtist is en ook nog langs komt! Waardoor ik meteen de aanbieding kreeg om een training en een aantal presentaties te verzorgen over o.a. HIV/aids i.v.m. voeding, ondervoeding en gezonde voeding. Gezien mijn minor in Zuid-Afrika met Eef & Sophie moest dat hier helemaal goed komen, dacht ik zo!

Na de nodige voorbereidingen ben ik bepakt en bezakt afgereisd naar midden Afrika. Zodra ik uit het vliegtuig stapte plakte de broeierige warmte tegen mijn huid en begon het geschreeuw om die ene blanke toerist; ik.., oftewel le blanc! Want zo kom ik er later achter, het is een zeer Franstalig georiënteerd land. Na de hereniging met mijn moeder zijn we op weg gegaan naar haar dorp en natuurlijk de mental-clinic. Ik werd gelijk voorgesteld aan de gehele staff, patiënten en nieuwsgierige dorpelingen. Het is hier een bonte verzameling kleuren, geuren, de meeste kleden zich hier in traditionele kleding en leven een traditioneel leven met meerdere vrouwen.

Na deze ontmoeting zijn we naar mijn moeders huis gegaan, wat overigens op een steenworp afstand van de clinic ligt om daar heerlijk te eten – ja, mijn moeder heeft hier een eigen kok-. Hoe luxe wil je het hebben, ik heb zelfs een eigen kamer! Na een indrukwekkende dag besluiten we de volgende ochtend een bezoek te brengen aan het plaatselijk paleis van de fon (soort stamhoofd). Meneer blijkt maar liefst 39 vrouwen te bezitten en is daarmee een rijk man, want naar mate de hoeveelheid vrouwen groeit, zo groeit ook je macht, wat voor veel mannen zeer belangrijk is. Ik bedenk me wat voor een groot libido die mannen hier wel niet moeten hebben. Na wat houtsnijwerkjes bewonderd te hebben, vertrekken we weer naar de clinic waar wat ‘werkjes’ voor me lagen.

Na het harde verhaal te hebben gehoord van een meisje van 25 jaar wat voor me zit, word mij gevraagd om haar als diëtiste te onderzoeken. Wat bij mij tot verbazing leidde; het meisje woog 39 kg, een bloeddruk van 169/60 Mg en oedeem in haar enkels en voeten. Ik speel deze voor mij bizarre gegevens door aan de arts. Die vervolgens doodleuk zegt hier niets aan te kunnen doen, want het meisje heeft geen geld voor behandeling! En wij in NL zitten te zeuren of oma een rollator wel of niet vergoed krijgt van de verzekering! Ja het contrast valt me zwaar bij het zien van dit soort armoede.

Die namiddag geef ik aan het keukenpersoneel een training over hygiëne in de keuken, gezond en veilig voedsel en bereidingswijze. Als afsluiting discussiëren we over bepaalde gerechten en vervolgens over bepaalde tradities en geloven. Mijn eerste dagen vliegen echt voorbij. Na een filmavondje met mijn moeder een haar vriendin Yolanda, besluiten we de volgende ochtend om 6.00u op te staan voor een heuse bergtrekking. Aangezien ik geen vroege vogel ben, heb ik er niet al te veel zin in. Maar na mate we eenmaal bezig zijn valt de tocht van 8 uur best mee. Tijdens deze wandeling komen we verschillende ‘bergbewoners’ tegen die mij hun bescheiden huis laten zien. Ik ben onder de indruk hoe je hier op deze hoogte met vrijwel niets kan overleven, ze zien er allemaal erg mager uit en Yolanda deelt hier en daar wat eten uit. Eindelijk aangekomen in het dorpje achter de berg (Ibal) besluiten we hier wat te drinken. We worden door de dorpelingen serieus lang aangestaard en zelfs gefilmd! Nee van toeristen hebben ze hier volgens mij nog nooit van gehoord. In de kleine winkels (die eruit zien als barakken) verkopen ze allemaal hetzelfde: thee, kruiden, zoetigheid, groente en fruit. Van supermarkten hebben we hier nog nooit gehoord. Via Yolanda en mijn moeder wordt ik hier door een heuse Kameroenees versiert. Hier gaat dat namelijk altijd via de ouders, dus niet rechtstreeks naar mij. Meneer wil mij wel als 2de vrouw nemen en bied hier 10 geiten voor. Ik weet niet hoeveel geiten Niek voor mij over heeft, maar ik ben tenminste zijn 1ste vrouw. Dus ik sla het aanbod af. Op de terugweg word ik met stomheid geslagen door een jongen die mij dode woestijnratten probeert te verkopen, nou alsjeblieft niet! Hier is het blijkbaar een delicatesse.

De dag erop stond in het teken van een bezoek aan het Oku-dorp. Na eerst de plaatselijke basisschool te hebben bezocht, die overigens gewoon buiten was, werden we door de dorpskinderen meegenomen naar een zogenoemde ‘cry-day’ ofwel een begrafenis. Hier is het heel normaal dat je daar bij aanwezig bent ook al ken je deze persoon niet, je toont hiermee respect naar de overledene. Gezien onze blanke huid werden we hier wel heel hartelijk ontvangen, waarschijnlijk omdat niet veel blanken deelnemen aan zo’n ‘cry-day’. De mensen zijn hier arm, dus meubels zijn er niet en we zitten met zo’n 40 vrouwen in een donkere kamer, wat wel een soort samenhorigheidsgevoel naar boven brengt. Echter is dit maar van korte duur want er komen –ik hoop dat ik het goed schrijf – djuzo dansers aan – die je schijnbaar niet mag aankijken, wat je dan wel moet doen blijft bij mij de vraag. Na een tijd naar de grond te hebben gestaard, mogen wij ook naar buiten komen om met de andere vrouwen en kinderen mee te dansen. Na deze belevenis is het aparte eraan dat je totaal geen idee hebt wie er is overleden en waarom. Er hangt totaal geen verdrietige sfeer maar des te meer een gevoel van samenhorigheid. Mooi, wat hou ik toch van Afrika! We vervolgen onze dag met een bezoek aan de lokale markt, ook hier worden allerlei specerijen, vruchten, groente, fruit etc. verkocht. Ik vind het een fascinerend tafereel en geef mijn ogen dan ook goed de kost, er gebeurt hier immers zoveel! Zo worden er in een kraampje koeienkoppen verkocht, levende varkens liggen in de hete zon te wachten op hun lot, het krioelt hier van de mensen en wederom lijkt iedereen vrolijk en blij. Als afsluiting besluiten we nog een drankje te doen in de plaatselijke bar, waar tot onze verassing niets anders werd verkocht dan 1 soort bier! Nou ja een biertje dan maar. Ook in deze ‘zwarte’ bar vallen wij blanken nogal op en om de vijf minuten vraagt iemand ons of we nog een ‘boyfriend’ zoeken. Aangezien ik mijn blanke masai al heb gevonden, wimpel ik ze vriendelijk af.

Na een goede nachtrust reizen mijn moeder en ik af naar een theeplantage achterop een scooter, hier werd mij toch wel duidelijk dat het overheidsgeld niet in lokale wegen is gestoken, maar in de zakken van Paul Biya (de president van Kameroen). De wegen hier zijn over het algemeen slecht te noemen, de potholes zijn hier eerder normaal dan een uitzondering. Na een stoffig bezoek aan de theeplantage werd mijn interesse gelijk weer gewekt toen er werd gevraagd of ik de dieren van de directeur wilde zien, maar natuurlijk. 3 heerlijke chimpansees omarmde mij (zie de foto hieronder). Na een ontmoeting met alle dieren, gingen we een bezoek brengen aan de bakkerij, waar overigens alleen witbrood word gebakken.

De dag van de presentaties volgen, ik zit eigenlijk al in mijn vakantie-mood en heb er niet zoveel zin in, maar als ik de ruim 90 man voor de zaal zie staan begin ik er langzaamaan plezier in te krijgen. De vele vragen die op me worden afgevuurd na afloop geven hopelijk aan dat ze het interessante onderwerpen vonden, waar nog veel over te leren valt. De mensen die hier wonen zijn sowieso nauwelijks naar school geweest en elke kans om iets te leren grijpen ze aan.

In de namiddag nemen we afscheid van het centre en de patiënten, we vertrekken via Bemenda richting Limbé om daar een paar dagen aan het strand te luieren en te genieten van het heerlijke warme weer. Tijdens de reis kwamen we nog een opmerkelijke zaak tegen; hoe de mensen hier hun auto’s wassen, ze parkeren hun auto in een laagstaand riviertje en beginnen dan hun auto te schrobben, meestal staat heel de rivier vol met auto’s (dit kan overigens alleen in het droogseizoen, wat het nu is).

Na enkele dagen nemen we afscheid van Limbé en bezoeken de toeristische badplaats Kribi. Daar eenmaal aangekomen nemen we een duik in het zwembad en bezoeken het vissersdorp; waar zojuist verse ‘schrimps’ zijn gevangen. Na een heerlijke maaltijd aan het strand, moeten we helaas tot de conclusie komen dat ‘sekstoerisme’ hier ook al is ontstaan. Overal zie je vieze, lelijke en bovenal oude witte mannen met te jonge, mooie negerinnen aan de arm. Na een plekje te hebben veroverd op het strand, werden ook wij belaagd door ‘zwarte mannen’ die iets van ons wilde. Op een gegeven moment werd het mij te veel en riep ik tegen een te dichtbij staande jongen; ‘what do you want?’ ‘You’, ‘Why, for my money?’, ‘Yes!’.

We besluiten de volgende dagen te vullen met het bezoeken van watervallen, een kanotocht te maken en een pymee stam te bezoeken, in bijna alle gevallen waren wij de enige blanke toeristen. Tijdens het bezoek aan de pymee stam werd het contrast met onze luxe leefstijl uitvergroot. Hier is geen elektriciteit, karig eten en bijna geen geld. De mensen uit deze stam zijn allemaal zeer klein (zie foto). Op de eerste bewolkte dag sinds mijn verblijf in Kameroen besluiten mama en ik een ‘bush tocht’ te maken om wilde gorilla’s te spotten in het regenwoud genaamd Campo (zie foto gorilla). In strijd met de strenge van Zuid-Afrika mag je hier gewoon te voet door het regenwoud wandelen. Na 5 minuten zijn heel mijn benen en armen opengekrabd door de dichte bebossing. Er loopt wel een soort boswachter voor ons, maar die lijkt het niet te hinderen. Onze ‘guide’ verteld doodleuk dat er op 2 andere toeristen niemand in het regenwoud is en dat daarom de paden zo slecht zijn.. Oké, hier wil ik even bij stil staan; hoezo zijn er hier nauwelijks toeristen!? We zitten hier in 1 van de mooiste natuur gebieden van Kameroen en wij zijn vandaag toerist nummer 3 en 4.. Dat was in Zuid-Afrika, Nambië en Botswana wel anders! Daar rij je dom achterelkaar aan in auto’s in de hoop een wild dier te spotten. Na een vermoeiende dag vol nieuwe indrukken laten we het regenwoud achter ons en vertrekken huiswaarts.

De laatste dag in Kribi hangen we nog wat aan het strand en wonen we en mis bij van de plaatselijk kerk, waar tot mijn verbazing grote offers werden gegeven aan de priesters van grote vissen tot wc papier alles word aan de kerk geschonken.. We vervolgen onze reis naar Douala (de 2de stad van Kameroen), onderweg komen we een man –naar alle waarschijnlijkheid een psychiatrische patiënt- tegen midden in de stad, die bijna naakt is! Hij heeft niets aan behalve een oud, kapot T-shirt. Zijn haar was helemaal aan elkaar geklit.. Ik kreeg medelijden en wilde terug naar het hotel om een broek voor hem te halen. Eenmaal terug op straat was de beste man nergens meer te bekennen. En wij zeuren in NL omdat we onze pensioenen te laag vinden terwijl hier sommige mensen totaal aan hun lot worden overgelaten, zonder dat iemand er ook maar naar omkijkt, wat me treurig maakt. Diezelfde avond besluiten we om samen met een vriend van mijn moeder Douala nightlife te ontdekken, want dat is volgens de Lonely Planet 1 van de hoogte punten. Na een heerlijke vis te hebben verorberd bij het strand, verplaatsten we ons naar een soort karaoke bar, waar dikke negerinnen hun kunsten vertonen. Na de nodige gesprekken over o.a. taboes als homoseksualiteit – wat in zijn ogen zeker een ziekte moet zijn-. Besluiten we om een nightclub in te duiken. Tot mijn grote verbazing is de dansvloer bezaaid met sekstoeristen. We verplaatsen ons al gauw naar het VIP gedeelte, want we voelen plaatselijke schaamte omdat we ook blank en in het gezelschap van een donkere man zijn. Na de nodige drankjes, begeven we ons op de dansvloer. Na een heerlijke avond te hebben beleeft, breken mijn laatste dagen in Kameroen aan.

Helaas op de laatste dag gebeurt er iets minder leuks. Mama en ik zijn overvallen tussen leegstaande marktkramen. We werden plotseling omsingeld door 3 jongens van mijn leeftijd, waarvan 1 een neppistooltje op mijn moeders tas richten. Mijn moeder riep in het Nederlands dat ze moesten op flikkeren! Ik kon geen woord uitbrengen.. Gelukkig werden we meteen daarom door omstanders geholpen en rende de jongens weg. Gelukkig zijn we hier zonder kleerscheuren uitgekomen!

Het dringt steeds meer tot mij door hoezeer Afrika en Europa van elkaar verschillen. In Europa gaat de tijd altijd snel en mensen hebben weinig tijd voor elkaar. In Afrika gaat het leven echter rustig zijn gangetje en lijken de dagen eindeloos veel langer, iedereen lijkt hier zo gelukkig en is zo vriendelijk en behulpzaam. Met deze woorden wil ik graag mijn Afrika avontuur afsluiten!

Liefs Marijn